Żona Filipa o „Im dalej w las”

Zawsze Go nosiło. Po prostu brał plecak i jechał. Zawsze wracał. Pachniał lasem, wodą, wiatrem… Był jakby spokojniejszy, oczy mniej rozbiegane, choć ten sam błysk i światło. Na początku nic nie mówił. Milczeliśmy. Potem zaczynał pytać, słuchał, choć nie mam pewności czy słyszał – głową był nadal TAM. Zaczynał opowiadać i trwało to w nieskończoność, można było zanurzyć się w tym, jak w dobrej książce drogi. To była Jego podróż, Jego świat.

Później zaczął mnie ze sobą zabierać, na krótko. Małe wypady, wędrówki, żagle, rower… Z czasem wydłużyło się to na całe życie. I tak w pewnym momencie zaczęliśmy iść razem, choć Jego męskie wyprawy pozostały:) Dzieci nigdy nie były przeszkodą, zawsze chcieliśmy być razem. Teraz nadszedł ich wspólny czas. Serce się wyrywa, nogi silniejsze, przestrzeń wzywa. Są na to gotowi, szczególnie Ci najstarsi!